Medische maatschap in de knel

Zorgen en verwachtingen

Zorgen die in het eerste gesprek naar voren kwamen: er is onderling wantrouwen, een slechte vergadercultuur en we komen afspraken niet na. Arts-assistenten en sommige patiënten klagen. We hebben geen goede naam in het ziekenhuis, noch bij onze vakgenoten. We zijn bezorgd over de aankomende visitatie en het mogelijk ingrijpen door de Raad van Bestuur.

In dit eerste gesprek werd afgesproken om in groepjes van 3 à 4 specialisten ieders actueel beeld van de situatie uit te wisselen. Deze gesprekken leverden een grote variatie aan (vaak tegengestelde) verwachtingen van een vervolg op. Een keur uit deze verschillende stemmen:

• "Om onze ambities waar te maken, zullen we goede afspraken moeten maken en ons daaraan houden"
  "Geef mij de ruimte; laat mij mijn eigen gang maar gaan"
• "Ik wil de zaken duidelijk op tafel hebben"
  "Laten we het wel positief houden"
• "Het kan zo niet verder"
  "Gedoe houd je toch"
• "Laten we uitzoeken of we met elkaar verder kunnen gaan"
  "We moeten bouwen op elkaars sterkten en elkaars zwakten accepteren."

Onderkennen van deze verschillende stemmen en van de gedeelde wens te onderzoeken of een ieder gezamenlijk door wenst te gaan was voldoende om de eerste bijeenkomst te beleggen.

Van defensief reageren naar samen de (in-)richting van de maatschap verduidelijken

Tijdens de eerste bijeenkomst van een dag stonden we stil bij de verschillende verlangens en verwachtingen die er ten aanzien van de maatschap en ten aanzien van elkaar leefden. Deze bijeenkomst leidde tot een verbetering van de onderlinge verhoudingen, omdat de groep de ervaring opdeed dat het uitspreken van persoonlijke verwachtingen niet tot conflict, maar juist tot een beter begrip van elkaar leidde. Bovendien groeide bij een ieder het besef van het toenemend belang van onderlinge afstemming, vanwege veranderde eisen die aan de maatschap gesteld werden.

Een half jaar later kwamen wij voor een tweede bijeenkomst van een dag bij elkaar. Nu stond het gewenst profiel van de maatschap op de agenda. Een gesprek over de voornaamste ontwikkelingen in de omgeving van de maatschap en over de persoonlijke ambities van betrokkenen leidde tot enkele belangrijke keuzes omtrent de verdere uitbouw van het behandelaanbod van de maatschap. Dit werd geconcretiseerd door dit gewenst profiel te vertalen naar afspraken over individuele tijdsbesteding.

Een jaar later vond een derde bijeenkomst plaats, waarin gewerkt werd aan een betere verdeling van de taken die voor het collectief verricht moesten worden. Tot dan toe stond hier geen betaling en maar weinig waardering tegenover. Het opzetten van een pijnpoli, het verbeteren van de relaties met huisartsen, het komen tot een betere presentatie van de maatschap op internet en het voeren van enkele gesprekken waardoor de werkomstandigheden van receptionisten op de poli konden verbeteren, waren enkele van de collectieve taken die benoemd en belegd werden. Verder werd besproken hoe – tijdens toekomstig overleg – de groep, zonder externe hulp kon blijven werken aan verbetering van de onderlinge samenwerking.